hollandsMaandblad

Gedichten moeten eeuwen kunnen trotseren, duurzamer zijn dan brons. Exegi monumentum aere perennius wijsneus ik graag Horatius na. Jarenlang heb ik poëziecursisten aan de Schrijversvakschool in Groningen voorgehouden dat elk detail ertoe doet, elke wending betekenis heeft voor de lezer. Ik liet ze essays van Rutger Kopland lezen over het schrijven van een gedicht, bijvoorbeeld…

we drukken ons op naar de zon, tegen elkaar metaalzwaar en witheet zweet drukt landkaarten in onze shirts, waarheen dan? loodrecht de zon in hebben we ons gedroomd maar wat is een droom meer dan het afvegen van vieze vingers aan een schort onszelf van een heuvel laten rollen, nog sneller en nog het zengen…

De eerste keer dat ik mijn nieuwe studentenstad zag, was ik 24 en moest mijn pubertijd nog beginnen. Ik stapte de trein uit en liep langs het Groninger Museum een drukke winkelstraat in. Ter hoogte van een Noord-Afrikaanse kruidenier aan de ene en een antiquariaat aan de andere kant werd ik overvallen door een sensatie…

Waar poëzie in het Noorden kan beginnen… Mijn laatste eurocheque ooit gebruikte ik voor het schrijven van een gedicht. Februari 1989. Een vorig leven, reïncarnatie bestaat; er lopen breuklijnen door je geschiedenis, van wedergeboorte naar wedergeboorte, tot het licht ten langen leste dooft. Terugblikkend op mijn kinderjaren zie ik – soms in zwart-wit – beelden…